Het geweten van de tuinier

Het is nog vroeg als ik op de moestuin aankom. Het volkstuincomplex ligt er verlaten bij, geen fietsen op het pad of pratende mannen. De merels kijken verschrikt op… ben je nu al in de tuin, zo lijken ze te vragen. Het wordt vandaag 33 graden en omdat alle regentonnen en 1000 litervaten leeg zijn ga ik één van de vaten vullen met… kraanwater. 

Zo, dat is eruit. Het voelt helemaal niet goed, maar ik heb lang gewacht op regenwater en ben heel zuinig geweest met het opgespaarde water. Langer wachten op regen is geen optie meer, de bonen beginnen het te begeven en als de maïs nu geen water krijgt terwijl de kolven zich vormen dan hebben we geen maïs, gaat de sla dood en kan ik ook de vogels geen water meer geven.

Snel zoek ik de tuinslangen bij elkaar die ik de afgelopen jaren bij elkaar verzamelde op marktplaats en in kringloopwinkels. Met koppelstukken verbind ik ze aan elkaar… zou de slang lang genoeg zijn om de lange weg naar de kraan te overbruggen? Hoe ver zou het zijn? 80 meter? 100? Ik weet het niet, maar het is ver. Te ver om te lopen met twee volle gieters.

Als ik al even aan het prutsen ben met de tuinslangen komt mijn lief aangefietst. Of ik toch geen hulp nodig heb? De slangen zijn bijna te zwaar om te tillen en samen trekken we het gevaarte naar “het waterkot”. Na het aankoppelen aan de enige tuinslang die de vereniging rijk is begint het gesleep en getrek naar mijn moestuin, ondertussen hopend dat de slang lang genoeg is en ik niet wéér van iemand een tuinslang moet lenen, wat heel lastig is zo vroeg op de morgen.

Maar als we mijn tuin bereiken en ik de tuinslang in de regengoot duw maakt mijn hart een sprongetje… we hebben het gehaald! Mijn lief loopt terug naar “het waterkot” om de kraan aan te zetten en checkt onderweg alle koppelingen nog een keer. Dan loopt kostbaar drinkwater in mijn vaten. Het voelt zo fout maar als heel Nederland nog steeds zijn zwembadje vult mag ik ook wel één keer per jaar mijn watervat vullen, sus ik mijn geweten. Het voornemen om vandaag niet te douchen zal mijn buitenproportionele waterverbruik wat compenseren, een klein offer voor de moestuin. We vullen de twee 1000 litervaten tot de helft, want ja, het mocht eens gaan regenen, je weet het maar nooit…

Als het rond 11 uur te warm wordt om in de tuin te werken fiets ik met mijn oogstmand naar huis, de tuin achterlatend in de hitte. “Vanavond kom ik terug en krijgen jullie water” fluister ik tegen de Dahlia’s. Ik hoor ze bijna zuchten van opluchting.