Pluimage

Het leuke van een volkstuinencomplex is dat je tuinders hebt van allerlei pluimage. Zo  heb je de rasechte doorgewinterde tuinier, die zweert bij het spitten van de tuin en tuiniert in strakke lijnen binnen alle geldende kaders. En er zijn tuinders die eigenlijk niet veel meer doen in de tuin dan het observeren van alles wat groeit en bloeit en graag met een boekje onder de appeltaartboom zitten te genieten van dat alles. Je hebt beginners die niet weten waar te beginnen en ontdekken dat ze allang begonnen zijn maar dat het best veel werk is, zo’n tuin. En er zijn tuinders die zweren bij biologisch, dat zijn de fanatieke anti gif spuiters en regenwateropvangers. Ja, die heb je ook. 

Door al die verschillen hebben sommigen een mening over hoe de tuin van de ander eruit moet zien. Alsof iedere tuin algemeen bezit is en dus doelwit van gewenst en ongewenst advies. Gelukkig ventileert niet iedereen zijn mening, maar toch, als je anders tuiniert dan binnen de geldende kaders van de ander kan je rekenen op vragen of opmerkingen. Soms vervelend maar meestal heel nuttig want je steekt daar altijd iets van op en als schrijver liggen de anekdotes voor het oprapen. Bovendien kan ik thuis ook nog eens iets leuks vertellen.

 Aangezien mijn tuin aan de ingang van het complex ligt spreek ik heel veel tuinders. Als de tuin er netjes opgeruimd bij ligt zijn de complimenten niet van de lucht. Zo mooi, kleurrijk, zonnig, geweldig, hosanna! Maar als ik de hele winter niets gedaan heb (hé, je dacht toch niet dat ik ging tuinieren met die wind en regen?) dan krijg ik andere vragen. Of ik ziek ben geweest? Of ik er geen zin meer in heb? 

Nu het voorjaar eraan komt gaat het tuinwerk weer beginnen. De afgelopen weken zweette ik op mijn moestuinplan en in mijn hoofd groeien de plannen stilaan nog door, de tuin wordt weer groots. Ik ben benieuwd of mijn medetuinders die mening dit jaar ook delen.