De tuin bepaalt het ritme

Met weemoed loopt ze door de moestuin. Zo mooi als de tuin afgelopen zomer was, zo grijs en grauw is het nu. Het vergeelde aspergeloof  verliest langzaam zijn gevederde blad, er bloeien steeds minder zinnia's en de verdorde artisjok hangt gevaarlijk voorover op zijn steel.

De natuur gaat in winterrust en de moestuinhippie heeft het druk met de novemberklussen: opruimen en de grond bedekken. Vak voor vak werkt ze de tuin door. De dahlia's waar ze aan gehecht is worden uit de grond gespit. Als de knollen droog en schoon zijn worden ze opgeslagen in de hippieschuur, waar het donker en droog is. Niet helemaal vorstvrij, maar daarvoor heeft ze een grote warme deken waarmee ze de knollen liefdevol toedekt als het te koud wordt. Bij strenge vorst volgt een evacuatie richting het warmere huis. 

Niet alle dahlia's worden uitgespit, ze heeft er inmiddels zoveel dat de hippieschuur te klein wordt. Ze laat een deel in de grond, toegedekt met plantenresten en compost. Vorig jaar bleef een gedeelte van de knollen al in de grond en zij zijn de winter goed doorgekomen. Ze doet een schietgebedje voor een zachte winter. Al is het maar voor de dahlia's. 

In de kas staan haar tomaten. Soms is ze eigenwijs en doet niet alles zoals het hoort. Twee tomatenplanten bleven in de grond staan en zo kwam het dat ze nog steeds tomaten heeft. Die natuurlijk niet meer rood worden, maar dat mag  de pret niet drukken. Ze heeft nog steeds tomaten. Punt. 

Eind september gingen de andere tomatenplanten uit de kas. De groene tomaten verhuisden naar de venterbank waardoor ze nu nog steeds tomaten eten in stoofpotjes en roereieren. Eigenlijk ligt het hele huis vol met zaden, bloemen en tomaten en.. en.. Nou ja, allemaal projecten die liggen te wachten tot de hippie binnen verder gaat met tuinieren. Zolang ze in de tuin kan werken gaat ze door met de tuinklussen. De tuin bepaalt haar ritme.