Aardappeloogst

Ieder jaar rond deze tijd word ik wat onrustig tijdens een regenperiode. Want stel je voor dat de aardappeloogst verloren gaat, dan zou mijn moestuinhart wel wenen. Zodra de eerste gele en bruine vlekjes op het blad zitten begint de twijfel... zal ik wachten, of niet? Iedere dag duik ik met haviksogen tussen de planten, is dit een ziekte of gewoon afsterven van het blad? Maar ineens ben ik het wachten beu en hak de knoop door. Vandaag gaat het gebeuren: de aardappels gaan uit de grond! 

Het oogsten is schatgraven ten top, ik hou er van. Het blad is de laatste tijd hard achteruit gegaan door alle regenbuien, het kan dan niet goed drogen en dit zorgt voor een explosie van schimmels, zoals Phytopthora. Je hebt er vast vaker van gehoord, aardappelziekte of "het kwaad", zoals de oude tuinbuurmannen op de volkstuin het noemen.

Eerst trek ik het loof los en doe dit direct in een zak om mee naar huis te nemen. Plantenresten van aardappels kunnen niet op de composthoop, anders bestaat de kans dat de schimmels volgend jaar weer toeslaan. Ik steek de riek onder de eerste stoel aardappels en... jeetje dat gaat lastig, de grond is nog steeds hard. Maar als ik meer kracht zet komen de eerste aardappels naar boven... vijf middelgrote aardappels...niet slecht voor een eerste plant. Stug ga ik door, plant na plant, rij na rij. Als het eerste ras Obama is geoogst heb ik een kratje vol. Zal ik het tweede ras ook oogsten of wachten? Eigenlijk heb ik de grond nodig dus de beslissing is snel gemaakt, het hele bed gaat leeg en zo heb ik ineens twee kratjes vol met aardappelen. Obama, een gele aardappel en de rode Tiamo.

Ondanks de dreigende luchten wordt het ineens warm en ik puf even uit op het bankje met een kop thee en sojayoghurt. Snel pluk ik nog even wat bessen voor in de yoghurt. Met het zicht op mijn prachtige Echinacea die wordt bezocht door een dikke hommel overzie ik de tuin en het lege aardappelbed, met de volle kratjes er naast. Wat een weelde toch dat je hier elke dag naar toe kan.